വെളുത്തൊരോര്‍മ്മപ്പുക്കള്‍
നീലവാനത്തിന്‍ കീഴെ
പെറുക്കിപ്പെറുക്കി ഞാന്‍
എടുത്തു കൊരുക്കുന്നു.
കാലഭേദത്തിന്‍ കനം-
കൊണ്ടു തൂങ്ങീടും മഴ-
ത്തൂളലിന്‍ ചരല്‍ വാരി-
യെറിഞ്ഞു തോരും പകല്‍;
കിളിയായ് കഥയില്ലാ-
ക്കഥയില്‍ പാടിപ്പാടി
ഇനിയും തേങ്ങിതേങ്ങി-
ത്തളര്‍ന്ന വൈകുന്നേരം,
പെട്ടെന്നു പകുതിക്കു
ശൂന്യയായ് പോയീ ഞാനെന്‍
മിത്രമേ! ഒന്നും മിണ്ടാ-
തിരുന്ന നിന്നെപ്രതി;
ഒടുവില്‍ മാനം വാര്‍ന്നു
തുമ്പികള്‍ നക്ഷത്രങ്ങള്‍
വരവായ്,അറിയുന്നു
ചോര്‍ന്ന കൂരപോലെന്റെ
ഉടലെന്നതും, വേനല്‍
പ്രണയം, സന്താപങ്ങള്‍
പതിവുമടുപ്പുകള്‍
എന്നുമെപ്പൊഴുമെന്നെ-
ത്തുടരെപ്പൊള്ളിച്ച നിന്‍
കവിത, പറയാത്ത
പകുതി മരിക്കാത്ത
വാക്കുകള്‍ -പെയ്യുന്നതും;
കറുകപ്പുല്ലാല്‍ മഴ
മേഞ്ഞൊരെന്‍ കുടിലില്‍ നീ
ഇവളെ പ്പരിചിത-
മൗനമേ പുണരുക.
