പ്രീതു
എന്റെ കവിത
ഉടലെടുക്കാന്‍ പലവുരു
ഉതകിയെങ്കിലും
ഉയിര്‍കിട്ടാത്ത വരികള്‍
ഉണ്ടിതേറെ എന്നുള്ളില്‍..
ജീവസ്സുകിട്ടാന്‍ വെമ്പി
ഒന്നിറ്റുവീഴാന്‍ കൊതിച്ച്
എന്‍ തൂലികയ്ക്കുള്ളില്‍
സ്വയം ഞെരിഞ്ഞമര്‍ന്ന വരികള്‍…
ചിലത് ജീവനില്ലാത്ത
മണ്‍പുറ്റുകളായ്
ചിലത്
ഉള്ളില്‍ തുടിച്ചും
ഭ്രൂണം കണക്കെയായ്
ചിലതെല്ലാം
അന്തമില്ലാത്ത അക്ഷരക്കൂട്ടമായ്
ചിലങ്ക
എന്‍ ഹൃദയശ്വാസം നിന്‍
സിരയിലലിഞ്ഞ്
താളമായ് ഭാവമായ്
ആ തപസ്യ
പൂര്‍ണമായിടും…
തമ്മില്‍ ഇഴചേര്‍ക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല
എങ്കിലും
ഒന്നിലുതിരുമീ ഭാവം
ഏറ്റിടും
നീര്‍മണികളെല്ലാമേ.
എന്റെ പ്രണയം എന്നും
നീയാം ചിലങ്കയോടു
മാത്രം…
നീ എന്നും എന്‍പാദങ്ങളെ
ഇണചേര്‍ത്തു
പാദങ്ങളോ എന്‍
ഹൃദയതാളത്തില്‍
അനുരാഗിയാണിതെന്നുമേ…
